اشعار

کوفه در اندوه و واویلاست واویلا علی            در نجف صاحب عزا زهراست واویلا علی

پیـر نابـیـنایی افـتاده است در ویـرانه‌ها            دیده‌اش بر راه آن مولاست واویلا علی

کاسه‌های شیر در دست یتیمان است و او            فکـر این طفـلان بی‌باباست واویلا علی

مخـفـیـانه دور از چـشم هـمه تشـیـیع او            مثـل تـشیـیـع تن زهـراست واویلا علی

می‌کـند هر دم نظـر بر جای خـالی پدر            خون به قلب زینب کبراست واویلا علی

مرتضی راحـت شد و اما میان کوفـیان            بر سـر نام عـلی دعـواست واویلا علی

رفت مولا و نرفت از قلبشان بغض علی            شاهد من روز عاشوراست واویلا علی

هر که شد نامش علی طوری دگر او را زدند            این هم از مظلومی مولاست واویلا علی

یک علی با تیغ و نیزه ارباً اربا شد تنش            پـاره‌تـر از آن دل بـابـاست واویلا عـلی

یک علی را تیـر هم انـدازۀ قـدش زدند            آخر این کودک مگر سقاست واویلا علی

یک علی با دست بسته چون علی بر ناقه‌ها            کو به کو آوارۀ صحـراست واویلا علی

کـوفه و شـام بلا با عـمّه‌های بی‌کس‌اش            مـیهـمان مجـلس اعـداست واویـلا عـلی

یک نفـر کوی یهـودی داد زد این قافـله            اهل بیت حیدر و زهـراست واویلاعلی

یا علی داری خبر یک بی‌حـیا بزم یزید            دخترت را به کنیزی خواست واویلا علی

دوش بر فرق تو شمشیر فرود آمده بود            سـنگ بـر آیـنـۀ اصل وجـود آمـده بـود

شب تودیع تو از جوش ملک غوغا شد            وحی نازل شده و روح فـرود آمده بود

به تـمـنّـای حـضور تو ز بـام ملـکـوت            پیک قدسی به سلام و به درود آمده بود

آن شب از سرخی خون تو شفق رنگین شد            فجر حـیرت‌زده با روی کبـود آمده بود

جان ما بودی و بدرود جهـان می‌گفـتی            آن شب قدر که مسجد به سجود آمده بود

به امـید کـرمی پـیک اجل این همه راه            به گـدایـی به در خـانـۀ جـود آمـده بـود

ای گره خورده حیات دو جهان با نفَسَت            مرگ آن شب به سراغ تو چه زود آمده بود

غمت این بود که در خانۀ بی‌فاطمه باز            محشر تازه‌ای آن شب به وجود آمده بود

مـی‌شـنــیـد از گـل لـب‌هـای تـو الله الله            شاهـد غـیب که از بزم شهـود آمده بود

از شب رهـا شده شـمـیـم تـو یا عـلی            ایـام شـد تـهـی ز نـسـیـم تـو یا عـلی

از بهر حفظ دین ز خلافت گذشته‌ای            با آن که کس نبـود سـهـیم تو یا علی

با چشم بسته رد شدی از «فسق در نهان»            این‌گونه بود حـفـظ حـریم تو یا عـلی

وحشت نداشت از تو کسی وقت اعتراض            لکـنت کسی نداشت ز بیـم تو یا علی

برخصم، راه آب نبستی اگرچه بست            در کـربـلا به ذبـح عـظـیم تو یا علی

برنعش طلحه نیز به زاری گریستی            زیـرا که بـود یـار قـدیـم تـو یا عـلی

بعد از جمل، آن زنِ نـالایق هم ندید            جز رحـم، از وجود رحـیم تو یا علی

گفتی چو بندگان ندوید از پی‌ام، به خلق            ای لـشکـر فـرشـته نـدیـم تو یا عـلی

ترسا شکایت از تو به اسلام چون که بُرد            تـسلـیـم بـود قـلـب سـلـیـم تو یا عـلی

ترسا چو شد به اسم خطاب و تو «یاامیر«            آشـفـته گـشت روی بـسـیم تو یا علی

محکوم بی‌گناه من ای شاه بی‌شهود!            نازد قـضا به حکـم حکـیم تو یا علی

چشم بـرادر، آتش خـشم تو را چشید            بی‌هیچ بهره از زر و سیم تو یا علی

فـرقی نـبـود بین غـذای تو با اسـیـر            جـانم فـدای فـرق دو نـیـم تو یا عـلی

بعد از تو تکـیه‌گاه برای بشـر نـماند            تـنهـا نه شیعـه مانـد یـتـیـم تو یا علی

بی‌آشنا مـانـده غـریـبی بـین خَـلـقت            دیگـر نـمی‌آید صـدای پـای غـربت
چندیست مانده سفره‌ها بی‌نان و خرما            دیگـر ندارد کـوفه شب‌گـرد محـبّت

بعد از تو باید سرکند با خاک غم‌ها            آن سر که بر دامان مهرت داشت عادت
رفتی و هرگز چـشم این دنیا نبـیـند            شاهـی بریـزد با گـدا طـرح رفاقت
هر وقت می‌آمد حسن هجده گل یاس            میریخت روی قبر تو با اشک حسرت
دست خـدا افـتـاد از پـا بین کـوچه؟            باید شنید از ریسمان ها این حکایت
رفتی و خار از چشمهای تو در آمد            در پای طفـلی رفت هـنگام اسارت

بعد تو با غمت ای حضرت مولا چه کنم            با دل غـم زدۀ عـتـرت طاهـا چه کـنم

پــسـرانـم بـه فــدایِ پــســرانِ زهــرا            بـا غـم بی‌کـسیِ زینب کـبری چه کـنم

خانه بی‌روی تو غـمخـانۀ من شد، اما            با ردِ خونِ سرت کـنج مصلّا چه کنم

بی‌تو درمانـده تـرین مـادر تـاریخ منم            بی‌تو در سیل بلا یک زن تنها چه کنم

سیر کی میشود این قوم به یک ضربت تیغ            جگـر پارۀ در طشت حسن را چه کنم

یادگاری دو کفن مانده ز زهرای بتول            با حسینت که شود کشته به صحرا چه کنم

گر سرت گشت دو تا بر سر تن باقی بود            بـا سـرِ هـمـسـفـرِ نـیـزۀ اعـدا چه کـنم

لاله‌گون گشت ز خون روی دل‌آرای علی           می‌چکد اشک حسن بر رخ زیبای علی

مرغ آمین بـه دعـای سحـرش پاسخ داد           از خـداونـد هـمـیـن بــود تـمـنـای عـلـی

که گمان داشت که چون فاطمه تنها و غریب           در دل خـاک رود قـامت رعـنـای عـلی

جای یک ضربۀ شمشیر به پیشانی داشت           جای صد زخم، عیان بود به اعضای علی

آسمـان شست مه روی علی را از خون           عوض آن که نهد رو به کـف پـای علی

هرچه آب است اگر اشک شود باز کم است           در غــم فـاطـمـه و ماتـم عـظـمـای علی

صورت شیرخدا سرخ شد از خون جبین           نیـلگـون گشت ز سیلی رخ زیبای علی

از جنـان فـاطـمـه آیـد بـه بـیابـان نجـف           تا کند خون جبین پاک ز سیـمای عـلـی

نـخـل‌هـا مـنـتـظـر بانـگ الهــی الـعـفـو           چـاه‌هـا مـنــتـظـر نـالـۀ شب‌هـای عـلـی

میثم از سوز درون گرید و خواهد ز خدا           نـالـه‌اش را برسـانـنـد به امضای عـلـی

از آسمان کـوفه عـلـی پَر کـشـید رفت            از دستـهـای عـالــم و آدم بُــریـد رفت

آن کس که چشمهای نخفته ز غصه داشت            آرام و خسته زیر لحد آرمـیـد و رفت

برروی خاک کوچه یتیمی به گریه گفت            دنیا یـتـیـم شد که پـدر هـم پـریـد رفت

دلتنگ بود و جای گریبان صبر خویش            با دست تیغ فرق سرش را درید رفت

گاهی عدو شود سبب خـیر، ضربه‌ای            آن استخـوان بـین گـلـو را کشید رفت

ای کاش بر خرابه سری می‌زد آن غیور            آن کس که ناز چشم یتیمان خرید رفت

رویت هماره در نظر ماست یا علی            زخمت جراحت جگر ماست یا علی

خونی که ریخت بر روی سجّاده‌ات زخاک            اشک همیشه در بصر ماست یا علی

مـا امّــتــیـم و تــو پــدرِ کـلّ امّـتــی            داغ تـو مـاتـم پـدر مـاسـت یـا عـلـی

ما را ز طـیـنت تو خـدا آفـریده است            زخم سر تو زخـم سر ماست یا علی

چون نخل قد خمیده کشیدیم سر به جیب            خرما نه، خون دل، ثمر ماست یا علی

این اشگها که در دل شب بر تو ریختیم            تـنـهـا سـتـارۀ سـحـر مـاست یا عـلی

حتّی اگر به وادی جـنّت سـفـر کـنیم            زخـم دل تو هـمـسفـر ماست یا علی

چاهی که ناله‌های تو را ضبط کرده است            این سینه‌های پُر شرر ماست یا علی

تابوت تو است تا صف محشر به دوش ما            دریای اشک، چشم تَرِ ماست یا علی

این افـتـخـار بس که بگـویـند اهلبیت            «میثم» مقـیم خاک در ماست یا علی

بگـیر ای مرگ عالم را در آغوش            که از فرق علی خون میزند جوش

متاب ای مه متاب ای مه که امشب            چراغ عـمـر مولا گـشـته خـاموش

به جـز سجّـاده و محـراب خـونـین            به هر جا بنـگـرم باشد سیـه پـوش

در و دیـوار مـسـجـد را مـشـوئـیـد            مـبـادا تا شود این خـون فـرامـوش

چه سان بـاور کنم مرگ عـلـی را            گــمانـم بـاز مـولا رفـتـه از هـوش

سـزای آن همه خـوبـی هـمـین بود            که خون در سجده ریزد از سر و روش

کجـا رفـت آن که رنـج عـالـمی را            چو قـوت مستـمـندان بُرد بر دوش

صــــدای واعــلـــیـــا وا عــلـــیـــا            رسد امشب ز هر ویـرانه بر گوش

چـو اطـفـال یـتــیـم کـوفـه (مـیـثـم)            گـرفـتـه زانـوی مــاتـم در آغـوش

مسجد، خموش و شهر پر از اشک بی‌صداست            ای چاه خون گرفتۀ کوفه علی کجاست؟

ای نخل‌ها که سر به گریبان کشیده‌اید            امشب شب غـریبی و تـنهایی شماست

دل‌هـا تـمـام، خـیـمـۀ آتـش گـرفـتـه‌اند            صحرای کوفه شام غریبان کربلاست

امشب علی به باغ جنان پیش فاطمه است            اما دل شـکـسـتۀ او در خـرابـه‌هـاست

سجاده بی‌امام و زمین‌ لاله‌گون ز خون            مسجد غریب مانده و محراب، بی‌دعاست

باید گلاب ریخت پس از دفن، روی قبر            امشب گلاب قبر علی اشک مجتباست

تو از برای خـلق جهان سوختی علی!            اما هزار حیف که دنیا تو را نخواست

ای چاه کوفه اشک علی را چه می‌کنی            دانی چقدر قیمت این دُر پُـر بهـاست؟

باید به گـریه گـفت: عـلی حـامی بـشر            باید به خون نوشت: علی کشتۀ خداست

هر لحظه در عزای علی تا قیام حشر            «میثم» هزار بار اگر جان دهد رواست

مرهـم زخـم دلـش تـنهـا دم شمشیـر بود           مردم از او سیر بودند او ز مردم سیر بود

خار در چشم، استخوان در حلق، آتش بر جگر           در کف گردون کمان، در سینۀ او تیر بود

گنج عالـم زیر پا و ثروتش وقت عروج           چند قرص نان جو، یک اسب، یک شمشیر بود

زود زهـر تیـغ قاتـل کرد بر جـانش اثر           مجتبـی بـر او طـبیب آورد امـا دیـر بود

در حرم آمد به دنیا، گشت در مسجد شهید           قطره‌قطره خون پاکش را همین تفسیر بود

بی‌گناهی کم گناهی نیست، بـر اهـل گناه           شـدت عـدل علـی بالاتـرین تقصیـر بود

بر زمین افتاده، خون فواره می‌زد از سرش           در دو چشمش اشک شوق و بر لبش تکبیر بود

گرچه طی گردیده بود از عمر او شصت و سه‌سال           او در ایام شباب از داغ زهـرا پیـر بـود

شیـر، بهـر قاتـل خود می‌فرستاد از کرم           با وجود آن که خود تنها غذایش شیر بود

کار مولا بود میثم! لطف و صدق و دوستی           کار دنیا ظلم و جور و حیله و تزویر بود

چه کـنم نیـست تـوانم که بگـویم سخـنی           از تو گـفـتن نبود کار هـزاران چو منی

هرکه خواهد ز تو گوید به دو صد سوز جگر           بـایـدش حق بـدهـد کـوثـر و قـرآن دگر

چه کنم مـرغ دلـم مـیل تو دارد چه کنم           خون اگر از دل و از دیده نبارد چه کنم

تو ولی هستی و اعلاست مقـام تو علی           جن و انس و ملک و چرخ غلام تو علی

دارم از عــمـق دلــم آه بـه یـاد سـرِ تـو           هم که سوزانده مرا یاد سر و همسر تو

از تو گفتن به همین نکته کفایت که خدا           گفتگو کرده ز صوتت به رسول دو سرا

کوفـیانی که ز نـان و کرمت سیر شدند           رو به نامت همگی دست به شمشیر شدند

نانتان خورده و بغض تو به دل کاشته‌اند           روی لب ناله و نفرین به تو را داشته‌اند

بخدا جز نبی‌ات واقـف اسرار تو نیست           گمره و خار شود هر که گرفتار تو نیست

من که دانـم ز همه خلـق گـنهـکـار تـرم           به شب قـدر زنم ضجه و قـرآن به سرم

می‌زنم دم ز عـلـی نـزد خـداونـد جـلـی           به عــلـیٍ بـه عـلـیٍ بـه عـلـیٍ بـه عـلـی

آنـقـدَر نـالـه زنـم تا که زمیـنـگـیر شوم           یـا درِ خــانــۀ اولاد عــلـی پـیــر شــوم

شیـر لازم نیست بابایم شفایش را گرفت          روضه یکبار دگر در خانۀ ما پـا گرفت

ضربۀ شمشیـر مثـل میـخ در برّنـده بود          میخ در مادر گرفت و تیغ کین بابا گرفت

نیمه شب دور از نگاه شوم این همشهریان          باز هم تابوت بر دوش غریبان جا گرفت

مثل مـادر مخـفـیـانه رفت از خـانه پـدر          شیر از شمشیر حکم وصل دلبر را گرفت

قـد کـمـان درمان پیـشانیِّ زخمیّـش شده          استخوان و عقده را از حلق حق زهرا گرفت

چشم امّید یتیمان چشمهایش بست و رفت          دست دنـیا از دل غـمـدیـده ام دنیا گرفت

کوفۀ امروز یک شمشیر در مسجد کشید          صدهزاران تیر و تیغش راه عاشورا گرفت

دست بر شمشیر فتنه بُرد در کرب و بلا          دست آن طفلی که از بابا علی خرما گرفت

زندگی بی مهـر تـو معـنا ندارد یاعـلی           بنـدگی بی حـبّ تو امـضا نـدارد یاعلی

در نمازی که اذان آن تهی از نام توست           غیر شیطان منزل و مأوی ندارد یاعلی

بی تولای تو روزه زحمتی بی فایده است           روزه بی تو باطل است، اما...ندارد یاعلی

«لا یَزیدُ الظّالمین الا خَسارا» می شود           خـتم قـرآنی که نـورت را ندارد یاعلی

بی تو این قرآن به سرها نیست غیر از دردسر           این عبادت توشه در عـقبا ندارد یاعـلی

لـیـلـة الـقـدر بـدون درک قـدر فـاطـمـه           در مـفـاتـیـح خــدا احـیـا نـدارد یـاعلـی

محسنش را داده جان خویش راهم می دهد           چیزی از این بیشتر زهرا ندارد یاعلی

در چرا با زور وا شد، پهلوی زهرا شکست           درب ایـن خانه مگـر لولا ندارد یاعـلی

ای کـوفه چه ساکت و خمـوشی           خامـوشی و سخت در خروشی
ای مـسـجـد کـوفـه کـو امـامـت           محـراب عـلـی سـرت سـلامـت

ای پـیـر مـریـض کـو طبـیـبـت           ای مـنـبـر کـوفـه کـو خطـیـبـت
ســـجــادۀ لالـــه گـــون مــــولا           انـداخــتــه گــل ز خــون مــولا
امــروز کــه آبـــرو گــرفــتــی           از خـون عـلـی وضـو گـرفـتـی
ای زنـــدگـی ات تـمــام تـاریــخ           مـظــلـوم تــریـن امــام تــاریـخ
ای کـــل وجــود؛ تــربــت تـــو           شـهــر تــو دیــار غــربــت تــو
هـر ظـلـم کـه بـود بـا دلـت شـد           تـا تـیــغ سـقــیــفــه قـاتـلـت شـد
ای عقـل نخسـت هر که هـستی           تو کُـشـتـۀ جـهـل مــردم اسـتـی
بـا آن هـمه حسـن نیـت خـویش           دیـدی سـتـم از رعـیـت خـویش
کـو مـالک اشـتـرت عـلی جـان           سـلـمـان و ابـوذرت عـلی جـان
هر جـا که نشـانه از غـم توست           صـد دجلـۀ اشک هـم کم توست
با آنـکـه شـکـافـت فـرق پـاکـت           خـون ریـخت به روی تابـناکت
زخـمیت بـه زخـمـۀ جگـر بـود           کـز زخـم سرت کُـشـنده تر بود
مــشـتـاق رخ حـبـــیــب بــودی           بـی فـاطـمـه ات غــریـب بـودی
بشـکـافـت چـو فـرق نـازنـیـنت           شـمشـیـر گریـسـت بـر جبـیـنت
خـون تـو روانـه از جبـیـن بـود           پــاداش مـحـبــت تـو ایـن بـود؟
ای زخــم تـو زخــم آفـریــنــش           بگـریـسـته بـر تو چـشـم بـینـش
ای خــاک نــشــیــن آســمـانــی           ای عـــرش مـکــان لا مـکـانـی
ای قـلـب نـمـاز سـیــنـه چـاکـت           ای سـجـده نهـاده سر به خـاکت
ارکـان دعــا؛ شـکـسـت بـی تـو           تکـبـیـر بـه خـون نشست بی تو
تــو مـنــتــظــر وصـال یـــاری           در بــســتـر مـرگ بـی قـراری
اطـــفـــال یــتــیـــم  داغــدارنــد           امشب همه چون تو بی قـرارنـد
خون گـشـتـه روانـه در عـزایت           از چـشـم یــتــیــم بــی غـذایــت
بـــا قـــتـــل تـــو آه آه کـــوفـــه           خــیـــزد ز درون چــاه کــوفــه
زخـم تـو بـه فـرق مـرهمت بود           پــایـان گــر دورۀ غــمــت بــود
از فُـزت بـرب تـوسـت  مـعـلوم           راحـت شـدی ای امـام مـظـلـوم
آیــیـنـۀ دل، شـکــســتـۀ تـوسـت           محراب، به خون نشـستۀ توست
تـا هـسـت بـه سـیـنـه هـا غـم تو           تـقـدیـم تـو اشــک "مـیــثـم" تـو

ای نخل‌هـای کـوفـه! امـام شـمـا چه شـد؟           آن اشک و شور و گریه و حال و دعا چه شد؟
محراب کوفه! سرخی دامان تو ز چیست؟           سـجـادۀ عـلـی! عـلی مـرتـضـی چـه شد؟

هم صحبـت غریب تو ای چـاه کوفه کو؟           فـریــادهـای آن دل درد آشـنـا چــه شــد؟
ای صـحنه‌های بـدر و احـد کـو امیرتان؟           ای ذوالـفـقار، بـازوی شیـرخـدا چـه شـد؟
ای کـوچـه‌هـای شهـر مـدیـنـه خبـر دهیـد           صاحب عزای حضرت خیرالنسا چه شد؟
ای کـودک یتیم کـه خـالی است سـفره‌ات           آورد آنکـه بهر تـو هر شـب غذا چه شد؟
ای بـام کوفه بـانـگ اذان علـی کـجاست؟           آن صـوت دلنشین و صدای رسا چه شد؟
پـیر مـریـض! یـار غـریبـی که نیمه شب           می‌ریخت در دهان تو هر شـب دوا چه شد؟

ای کـوفه آن امـیـر غـریـبـی کـه سـال‌هـا           دیـده اسـت از رعـیتـش آزارهـا چـه شد؟

«میثم» بخوان ز سوز جگر روضۀ علی           با ما بگو به آن شـه ارض و سما چه شد؟

از غـربـتت اگر چه سخن‌هاست یا عـلی           دنـیـا دگـر بـدون تــو تـنـهـاسـت یا عـلـی
گـویـی هـنـوز دامـن مـحـراب کـوفـه را           آثـار خـون ز فـرق تـو پـیـداسـت یا عـلی

آثار سجده، زخم جبین، روی غرق خون             در محـضر خـدات چه زیباست یا عـلی
تـا دسـتـه‌گـل بـرای تـو آرنـد از بهـشـت             بر روی دست محسن زهراست یا علی
گرچه شکـافت فرق تو در صبحگاه قـدر             هر شـب برای تو شـب احیاست یا علی
شـمـشـیـر دیـد عـازم وصـل خـدا شــدی             روی تـو را بـه خون تو آراست یا علی
دنیا چه پست بود که مثل تو را نخواست             از تو بـرید و غیر تو را خواست یا علی
کوفـه پـس از شـهـادت تـو گـشـته مـتّحد             بـر کـشـتـن حـسـین مهـیـاسـت یـا عـلی
گویی گرفته بهـر تصـدّق بـه دسـت، نان             چـشـم انـتظـار زینـب کـبـراست یا علی
«مـیثم» گرفته دست توسّل به سـوی تو             او تـشـنـه و نـگـاه تـو دریـاسـت یا علی

کوفه شده در ماتمت شام غریبان یا علی          چون گیسوی زینب بوَد عالم پریشان یا علی
دردا که همچون فاطمه آرام و مخفی از همه          شب گشت درخاک زمین جسم توپنهان یاعلی

تو روح قرآنی علی، تو شاه مردانی ولی          مردی ندیده مثل تو ظلم فـراوان یا علی
طفـل یتـیـم بی‌غذا قوتش شده اشک عزا          امشب صدایت می‌زند با چشم گریان یا علی
دیدم به اشک غربتت بنوشته روی تربتت          عمر تو با خون جگر آمد به پایان یا علی
سر بر زمین بگذاشتی ای کاش زهرا داشتی          بودند بالای سرت عمار و سلمان یا علی
فرقت دو تا شد غم مخور ازهم جدا شد غم مخور          با اشک زهرا می‌شود زخم تو درمان یا علی
رویت ازخون لاله‌گون محراب شد دریای خون          فرق تو از هم باز شد مانند قرآن یا علی
اجر محبت‌های تو شمشیر زهرآلوده شد          خون دلت شد از جبین جاری به دامان یا علی
نخلی که با سوز و گداز خواندی کنار آن نماز          امشب ز هجرت می‌برد سر در گریبان یا علی
دل گشته دریای غمت شب خیمه ای از ماتمت          گردیده روز «میثمت» شام غریبان یا علی

آمـاده نمــودنـد حــنــوط و كـفـنـش را            شُستند به اشك غم و حسرت بدنش را

مظلوم تر از او چه كسی بود كه در شب            مظلوم تـر از فــاطمه بُردنــد تنش را

در آن شب تاریك و غــم آلـود سپردند            بر زینب محنت زده بیت الحَـزَنش را

با دیده حیـرت زده از عــرش، ملایك            دیدند غم و حُزن حسین و حـسنش را

در بین بیــابان نجف عــرش نشیــنان            خواندند حــدیثی ز مـلال و محنش را

قـدسی نـفـسانِ حــرمِ قــدس شب قــدر           دادنــد به زهــرا خــبــر آمــدنــش را

رفت آن كه پس ازغُربت طوفانی خود،باز           با فــاطمه گوید غــم تنهــا شـدنش را

پروانه پرش سوخت و شمع سحری مُرد          گفتند به هم تا غــمی از ســوختنش را

گــویند خطیــبان سمــاوات «وفــائی»          بر منبــری از نور حدیث سخــنش را

دوباره شب شـد و كعبه دوان دوان می رفت          كجـا به این عجــله او نفـس زنان می رفت

چــه قـدر آیهٔ انفـــاق روی دوشـــش هست          اگر چه این همه با كیسه های نان می رفت

شبیه كــــودكیِ خـویـش گـریه هـا می كرد          در آن شبی كــه به یـاری بیوگان می رفت

همه به ســاعـــت هر شب نگـاه می كردند          ســر قــــرارْ مسیحـای مهـربــان می رفت

ولـــی دوبـــاره ندیـدنـد مــرد شب هـــا را          و باز مثـل همیـشـه كه بی نشـان می رفت

دوباره سیـر شدند و به خواب خوش رفتند           ولی به گــریه دوبــاره امیــرمان می رفت